Επιβολή κυρώσεων σε αστυνομικό για βασανιστήρια
Οι αιτούντες, έπειτα από σύλληψη τους για οδικές παραβάσεις, οδηγήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα για ανάκριση. Κατά τους ισχυρισμούς τους, ο αστυνομικός που διενήργησε την ανάκριση χρησιμοποίησε, κατά τη διάρκεια αυτής, συσκευή που εξέπεμπε ηλεκτρικό ρεύμα, επενεργώντας στο σώμα των αιτούντων. Μετά την ολοκλήρωση της πειθαρχικής διαδικασίας, σύμφωνα με την οποία η υπόθεση αρχειοθετήθηκε λόγω έλλειψης επαρκών αποδεικτικών στοιχείων, ακολούθησε η ποινική διαδικασία. Το αρμόδιο δικαστήριο έκρινε ένοχο τον αστυνομικό Σ.Ε. για την κατηγορία της τέλεσης βασανιστηρίων κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του. Η απόφαση επικυρώθηκε και στον δεύτερο βαθμό, όπου επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 5 ετών, μετατρέποντας την σε χρηματική ποινή των 5 ευρώ ανά ημέρα κράτησης, εκτιμώντας την προσωπικότητα και την οικονομική δυνατότητα του Σ.Ε. Όσον αφορά την ιδιότητα του, αφού απομακρύνθηκε από την υπηρεσία του κατόπιν δικού του αιτήματος, προάχθηκε από τον βαθμό του αρχιφύλακα στον βαθμό του ανθυπαστυνόμου.
Οι αιτούντες προσέφυγαν ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Νο. Προσφυγής 33349/10) επικαλούμενοι ότι οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στον δράστη παραβίασαν το άρθρο 3, ενώ η διάρκεια της ποινικής διαδικασίας και η απουσία πραγματικής προσφυγής αντίκεινται στις προβλέψεις των άρθρων 6§1 και 13.
Κατά την κρίση του Δικαστηρίου, το αρμόδιο δικαστήριο παρέλειψε να λάβει υπόψη στοιχεία όπως η ηλικία ενός από τους δύο αιτούντες, ο οποίος ήταν ανήλικος την χρονική περίοδο των κρίσιμων περιστατικών. Η επιβληθείσα ποινή, λόγω του επιεικούς της χαρακτήρα, δε μπορεί να θεωρηθεί κατάλληλη για να αποτρέψει τον δράστη να τελέσει παρόμοιες πράξεις, ούτε δίκαιη προς τα θύματα, καθώς οι διωκόμενες πράξεις χαρακτηρίσθηκαν ως βασανιστήριο. Συνεπώς, η ποινή κρίθηκε ως προδήλως δυσανάλογη σε σχέση με την βαρύτητα της μεταχείρισης που υπέστησαν οι προσφεύγοντες. Κατά την εκτίμηση του Δικαστηρίου, το ποινικό και πειθαρχικό σύστημα αποδείχθηκε ως μη ικανό και προσηκόντως αυστηρό να ασκήσει την προσήκουσα αποτρεπτική επιρροή, προκειμένου να εξασφαλίσει την αποτελεσματική πρόληψη έκνομων πράξεων, όπως αυτές που κατήγγειλαν οι προσφεύγοντες. Εν προκειμένω, η έκβαση των επίδικων διαδικασιών δεν προσέφερε τη δέουσα επανόρθωση, με αποτέλεσμα την παραβίαση του άρθρου 3, κατά το διαδικαστικό σκέλος.
Το Δικαστήριο έκρινε επίσης ότι η διάρκεια της ποινικής διαδικασίας για έναν βαθμό σε οχτώ χρόνια, συνιστά παραβίαση του δικαιώματος σε δίκη εύλογης διάρκειας, όπως το κατοχυρώνει το άρθρο 6§1. Τέλος, αποφάνθηκε υπέρ της παραβίασης του άρθρου 13, διότι κατά την περίοδο που έλαβαν χώρα τα γεγονότα, απουσίαζε από το εσωτερικό δίκαιο μία προσφυγή, η οποία θα επέτρεπε στους προσφεύγοντες να αναγνωρισθεί το δικαίωμα τους σε δίκη εύλογης διάρκειας, υπό τους όρους του άρθρου 6§1.
Επιμέλεια: Γεωργία Αρχοντή / Επιστημονική Συνεργάτης e-Θέμις
Για τη σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου μπορείτε να ανατρέξετε στον ακόλουθο σύνδεσμο.
Κατά την εκτίμηση του Δικαστηρίου, το ποινικό και πειθαρχικό σύστημα αποδείχθηκε ως μη ικανό και προσηκόντως αυστηρό να ασκήσει την προσήκουσα αποτρεπτική επιρροή, προκειμένου να εξασφαλίσει την αποτελεσματική πρόληψη έκνομων πράξεων, όπως αυτές που κατήγγειλαν οι προσφεύγοντες.
Source/ Author:Απόφαση | Download pdf
