ΣτΕ: Έφεση κατά απόφασης διοικητικού εφετείου επί διαφοράς του σταδίου σύναψης δημόσιας σύμβασης
ΣτΕ: Έφεση κατά απόφασης διοικητικού εφετείου επί διαφοράς του σταδίου σύναψης δημόσιας σύμβασης που εμπίπτει στο καθεστώς έννομης προστασίας του ν. 4412/16
ΣτΕ Δ’ Τμ. 419/2025
Πρόεδρος: Η. Μάζος, Αντιπρόεδρος
Εισηγητής: Δ. Μαυροπόδη, Πάρεδρος
Έφεση κατά απόφασης διοικητικού εφετείου επί διαφοράς του σταδίου σύναψης δημόσιας σύμβασης που εμπίπτει στο καθεστώς έννομης προστασίας του ν. 4412/16 – Ανέκκλητο - Δεν αντίκειται στο Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ και την οδηγία 89/665/ΕΟΚ - Απαράδεκτη η έφεση
Κατά το άρ. 372 παρ. 3 του ν. 4412/2016 (όπως τροποποιήθηκε με το άρ. 138 του ν. 4782/2021), δεν χωρεί έφεση κατά αποφάσεων των διοικητικών εφετείων που επιλαμβάνονται διαφορών που εμπίπτουν στο καθεστώς έννομης προστασίας του ν. 4412/2016. -Το ανέκκλητο καταλαμβάνει, κατά νόμο, αδιακρίτως όλες τις διαφορές που εμπίπτουν στη συγκεκριμένη κατηγορία χωρίς να ασκεί επιρροή ο χαρακτήρας ή η βαρύτητα της πλημμέλειας που προσάπτεται στην απόφαση του εφετείου.
- Επιτρεπτή κατ’ άρ. 95 παρ. 3 Συντάγματος η μεταφορά των διαφορών αυτών στα διοικητικά εφετεία και ο ορισμός τους ως ανέκκλητων. Το Σύνταγμα (20 παρ.1), η ΕΣΔΑ (6 και 13) και η δικονομική οδηγία 89/665/ΕΟΚ, σε συνδυασμό με το άρθρο 47 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων ΕΕ, δεν κατοχυρώνουν δικαίωμα σε δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας. Η θέσπιση των διαφορών αυτών ως ανέκκλητων εμπίπτει στη δικονομική αυτονομία που παρέχει η οδηγία στα κράτη μέλη και δεν αντίκειται στις αρχές της ισοδυναμίας και της αποτελεσματικότητας.
- Αβάσιμοι οι ισχυρισμοί ότι πρέπει να θεωρηθεί κατ’ εξαίρεση επιτρεπτή η έφεση όταν η πρωτόδικη κρίση είναι αντίθετη με πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας και στερεί τον ενδιαφερόμενο του δικαιώματος έννομης προστασίας, προκειμένου να είναι δυνατή η αποκατάσταση της τρωθείσας δίκαιης δίκης, της ασφάλειας δικαίου και της ενότητας της νομολογίας, διότι το ενδεχόμενο έκδοσης εσφαλμένων (ανέκκλητων) δικαστικών αποφάσεων αποτελεί εγγενή αδυναμία του θεσμού του ανεκκλήτου που δεν τον καθιστά αντίθετο με τις ανωτέρω υπέρτερης ισχύος διατάξεις.
- Δεν υφίσταται κενό δικαίου που να καταλείπει περιθώριο διάπλασης εξαιρετικού νομολογιακού κανόνα.
- Το ανέκκλητο των επίμαχων διαφορών εντάσσεται σε ένα σύστημα δικονομικών ρυθμίσεων που διασφαλίζει επαρκώς, κατά τον κοινό νομοθέτη, την ενότητα της νομολογίας και την ασφάλεια δικαίου, όπως η έφεση υπέρ του νόμου, που ασκήθηκε εν προκειμένω, και η κατ’ εξαίρεση δυνατότητα άσκησης έφεσης κατά ανέκκλητης απόφασης υπό τις προϋποθέσεις του άρθρου 2 του ν. 3900/2010 που όμως δεν συντρέχουν εν προκειμένω.
Απορρίπτει την έφεση ως απαράδεκτη.
ΣτΕ Δ' Τμ. 419/2025
Source/ Author:adjustice.gr
