Συνέντευξη του Θρασύβουλου Κονταξή στο ethemis.gr
Με αφορμή την πρόσφατη έκδοση του γνωστού ποινικολόγου Θρασύβουλου Κονταξή «Μορφές Ελλήνων Ποινικολογούντων» τα μέλη της Συντακτικής μας Ομάδας Θεοδόσης Λέκκας και Βασίλης Προζυμάς έλαβαν τη συνέντευξη που ακολουθεί. Τον ευχαριστούμε πολύ.
Ερώτηση: Έχουμε στα χέρια μας την 7η προσωπική σας έκδοση με τίτλο «Μορφές Ελλήνων Ποινικολογούντων». Η πρώτη απορία μας είναι τι είναι αυτό που σας κινητοποιεί, παράλληλα με την ενασχόληση σας με τη δικηγορία, να επιδίδεστε και σε ένα τόσο πλούσιο συγγραφικό έργο!
Απάντηση:
1. Η κινητοποίηση μου, όπως σημειώνετε, οφείλεται σε πολλούς λόγους :
α. στην έμφυτη τάση μου –όπως των περισσότερων συναδέλφων- για απονομή δικαίου σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.
β. λόγω της μέτριας έως κακής ποιότητας της νομολογίας. Ο μέσος κρίνων :
i. στερείται κοινωνικής παιδείας, διότι δεν έχει εργασθεί στην ελεύθερη αγορά, οπότε η κοινωνική του εμπειρία είναι μειωμένη,
ii. δεν έχει λάβει την απαραίτητη νομική παιδεία, (η σχολή δικαστών αντιστοιχεί σε ένα μέτριο σεμινάριο), με συνέπεια δεν εφαρμόζει πιστά τον νόμο, (κινείται με την αίσθηση ή τη διαίσθηση, αποστασιοποιούμενος από το αποδεικτικό υλικό, με αποτέλεσμα να αδυνατεί, μετά ταύτα, να αιτιολογήσει εμπεριστατωμένα την απόφαση του). Συνάμα, δεν τυγχάνει διαρκούς επιμόρφωσης κατά τη διάρκεια του επαγγελματικού του βίου.
iii. εγκλωβίζεται, ανεπιγνώστως, από τα ΜΜΕ και υποβάλλεται, (φυσικό, εν τίνι μέτρω), στη διαχεόμενη κοινωνική πίεση, (οδηγούμενος συχνά σε λήψη «πολιτικών» και όχι νομικών αποφάσεων).
iv. δεν τυγχάνει της αναγκαίας υποστήριξης της υπηρεσίας, (αντίθετα, είναι εκτεθειμένος σε πιέσεις υπηρεσιακών παραγόντων, απόρροια του γεγονότος ότι η ηγεσία του ΑΠ επιλέγεται από την εκάστοτε κυβέρνηση).
v. δεν αξιολογείται ουσιαστικά, (ο θεσμός της Δικαιοσύνης, όπως και έτεροι θεσμοί της χώρας, είναι αυτό-αξιολογούμενοι, με προφανείς συνέπειες στην αξιοπιστία της συγκεκριμένης διαδικασίας).
γ. στο γεγονός της νομοθετικής ανεπάρκειας, λόγω του ότι :
i. οι διατάξεις των περισσοτέρων νομοθετημάτων είναι αποτέλεσμα μιας τυποποιημένης μηχανιστικής, (στα όρια της βιομηχανικής παραγωγής και αντίληψης), νομοθετικής διαδικασίας, η οποία αδυνατεί να αξιολογήσει ουσιαστικά το περιεχόμενο τους.
ii. οι συνεχείς μεμονωμένες επεμβάσεις, οι αποσπασματικές τροποποιήσεις, (και οι τροποποιήσεις των τροποποιήσεων), και οι διορθωτικές αναιρέσεις διασπούν-νοθεύουν τον, όποιο, ιδεολογικό προσανατολισμό του ποινικού Δικαίου, και συνεπώς διαχέουν αβεβαιότητα και κλονίζουν την αναγκαία ασφάλεια του Δικαίου.
δ. στην εδραία πεποίθηση μου ότι η νομική επιστήμη, ως ανήκουσα στις κοινωνικές επιστήμες, δεν αποτελεί μορφή τεχνικής αλλά συνδέεται άρρηκτα με τη φιλοσοφία και τη διαλεκτική σχέση του δικαίου με το εκάστοτε πολίτευμα.
Ερώτηση: Τι σας οδήγησε να συγγράψετε το συγκεκριμένο έργο; Και πως, με ποια κριτήρια επιλέξατε τους συγκεκριμένους 24 ποινικολογούντες;
Απάντηση:
1. όταν ενεγράφην ως ασκούμενος στον ΔΣΑ, αναζητούσα τις απαρχές της ποινικής δικηγορίας στη χώρα, όπως αναζητούμε όλοι το γενεαλογικό μας δέντρο. Προσπαθούσα να αντιληφθώ τις προσωπικότητες όσων διαμόρφωναν την πραγματικότητα στα ποινικά δικαστήρια/ακροατήρια, (από την πλευρά του συνηγόρου), και συνάμα να εντοπίσω το μέγεθος του, καλώς εννοούμενου, ανταγωνισμού. Είχα διαβάσει ήδη το βιβλίο του αείμνηστου Γ. Χατζηκώστα που αναφέρονταν σε μορφές ποινικολογούντων του περασμένου αιώνα, και πάντα σκεπτόμουν να συνεχίσω το νήμα της «διήγησης» από το σημείο που το άφησε χρονικά ο Γ. Χατζηκώστας. Πίσω, δε από κάθε επιστήμη, υπάρχουν άνθρωποι που την υπηρετούν, την εξελίσσουν, τη στηρίζουν και τη διαμορφώνουν. Άλλωστε η ιστορία του τόπου –σε κάθε τομέα κοινωνικής δραστηριοποίησης- πρέπει να παραδίδεται από γενιά σε γενιά.
2. στην πραγματικότητα δεν τους επέλεξα ο ίδιος. Μόνοι τους εντάχθηκαν στο «κάδρο». Με άλλα λόγια δεν υπήρξε μεγάλη σκέψη περί των προσώπων που έβαλαν ένα μικρό λιθαράκι, (ο καθένας με τον τρόπο του), στην πορεία της ποινικής επιστήμης και δικηγορίας. Για λόγους συστηματικούς και προς περαιτέρω αντικειμενικοποίηση της «επιλογής» αφενός μεν επιλέχθηκε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, (από το 1974 έως σήμερα), και ένα συγκεκριμένο ηλικιακό όριο, (άνω των 65 ετών), αφετέρου δε αποκλείσθηκαν είτε οι μη αμιγώς ποινικολογούντες είτε οι διδάσκοντες, (με μια εξαίρεση). Παράλληλα, συμμετείχαν στην όλη διαδικασία η μέση συνιστάμενη αντίληψη, (τόσο του χώρου μας όσο και της κοινωνίας), περί της αξίας των συγκεκριμένων προσώπων, ο όγκος και η φύση των υποθέσεων τους, η εν γένει προσωπικότητα τους και φυσικά η υποκειμενική άποψη μου.
3. αναγκαία αναφορά: το σχετικό «λεύκωμα», πρέπει να διαβασθεί κάτω υπό το πρίσμα της επισήμανσης, η οποία καταγράφεται στο τέλος της σελίδας 32 αρχές της σελίδας 33. Ανατρέξτε …
Ερώτηση: Τελικά, επειδή ειδικά στις μέρες μας γίνεται κατάχρηση τίτλων και ιδιοτήτων, πως κατακτά κάποιος τον τίτλο του ποινικολογούντα; Ή αντίστοιχα κάποιου άλλου τομέα του δικαίου;
Απάντηση:
Η κατάκτηση του τίτλου, σε παρόντα πλέον χρόνο, απαιτεί :
Μεράκι, σχέση «χημείας» με το συγκεκριμένο επιστημονικό και επαγγελματικό πεδίο, καλές εγκύκλιες σπουδές, μεταπτυχιακό δίπλωμα, (στον οικείο επιστημονικό χώρο), διαρκή παρακολούθηση των επιστημονικών εξελίξεων, (τόσο σε νομοθετικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο συνεδρίων, ημερίδων, επιστημονικών ενώσεων κλπ), συμμετοχή σ΄αυτές, (με παρεμβάσεις, άρθρα, βιβλία, σχόλια κλπ.), συνεχή θεραπεία της ποινικής επιστήμης, (ή όποιου άλλου κλάδου), και φυσικά αδιάλειπτη μελέτη, (πρωτίστως της βασικής θεωρίας του δικαίου και της συναφούς φιλοσοφίας). Η τυπική απόκτηση της ειδικότητας δεν αρκεί. Πρέπει, μετά ταύτα, ο «ειδικός» να κριθεί –εργαζόμενος- και να αναδειχθεί ως ειδικός από τον χώρο του, (δηλ. τους συναδέλφους του), τα δικαστήρια και την κοινωνία. Δυστυχώς, πολλοί συνάδελφοι μας επικαλούνται τίτλους ειδικότητας χωρίς, όμως, να συντρέχουν τα ουσιαστικά συστατικά αυτής.
Ερώτηση: Η άσκηση της ποινικής δικηγορίας σήμερα είναι όπως και πριν 10 ή 20 χρόνια;
Απάντηση:
Όχι. Πλέον οι απαιτήσεις κάθε είδους δικηγορίας έχουν αυξηθεί. Απαιτείται σοβαρή συνολική οργάνωση, συλλογική και όχι ατομική δράση, υποδομή γραφείου, (τεχνικός εξοπλισμός), διαρκής παρακολούθηση των εξελίξεων και έτερων επιστημονικών κλάδων, με άλλα λόγια αμιγώς επαγγελματική δράση, (και όχι απλά μια χαρισματική προσωπικότητα, όπως ίσχυε για ορισμένους παλαιότερους συναδέλφους).
Ερώτηση: Σχετικά πρόσφατα απασχόλησε η συζήτηση της «πιστοποίησης» των δικηγόρων, ως προς την ειδικότητα τους, βάσει σεμιναρίων-εκπαίδευσης από τους Συλλόγους. Πιστεύετε σε μια τέτοια διαδικασία;
Απάντηση:
1. Αδίστακτα ναι. Και φυσικά δεν έχει σημασία τι πιστεύω ο ίδιος, αλλά τι αντικειμενικά επιβάλλεται. Δεν νοείται η λήψη ενός πτυχίου στα 22 έτη και, μετά ταύτα, η άσκηση δικηγορίας μέχρι τα 72, χωρίς έλεγχο επάρκειας. Η δια βίου μάθηση αναβαθμίζει τις παρεχόμενες στον πολίτη υπηρεσίες και καθιστά την απονεμόμενη δικαιοσύνη, (στην οποία συμμετέχουμε ως συλλειτουργοί), πλέον αξιόπιστη. Η πιστοποίηση είτε ειδικότητας είτε επάρκειας αποτελούν sine qua non προϋπόθεση κάθε επιστημονικού πεδίου.
2. Προ ημερών συνάδελφος μας διατύπωσε, δημοσίως, την άποψη/πρόταση του περί ανάγκης πιστοποίησης των δικηγόρων σε κάποιο εκ των ειδικότερων θεματικών αντικειμένων του δικαίου. Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται. Μια μόνη πρόταση αρκεί : καταιγισμός ύβρεων και αναθέματος, (μακράν κάθε έννοιας επιστημονικού πλαισίου αλλά και λογικής αντιπαράθεσης).
3. Η ζώσα πραγματικότητα για τον μέσο νεοέλληνα, του δικηγόρου συμπεριλαμβανομένου, ενέχει μόνον υπόγειες και παρασκηνιακές συνεννοήσεις, συνομωσίες, διαρκή προσπάθεια άτυπων κέντρων να τον βλάψουν, (πχ. μόνιμη επωδός οι δικηγορικές εταιρείες, οι δικηγόροι των Αθηνών, οι μεγαλοδικηγόροι, η διαπλοκή των συνδικαλιστών, το περίφημο σύστημα κλπ. Πολλά εξ αυτών πράγματι μπορεί να αποτελούν –εν τίνι μέτρω- κώλυμα ισότιμης επαγγελματικής προόδου όλων μας), ή ακόμη και να τον εξαφανίσουν επαγγελματικά. Κατά πάσα περίπτωση τον Έλληνα δικηγόρο κάποιος και πάντα τον υπονομεύει….Ο ίδιος ποτέ δεν ενδοσκοπεί. Όλοι μετακυλύουν την ευθύνη πάντα προς τα έξω, προς τρίτους. Η εξαγωγή κρίσης δρα καταλυτικά από ψυχολογικής άποψης.
4. Και όταν η τελευταία δεν αρκεί, στα ίδια πλαίσια ο μέσος μη επιμορφωμένος δικηγόρος εφευρίσκει νέες μορφές διάκρισης, προς αντιμετώπιση της πραγματικότητας και της μη σχετικά ισομερούς κατανομής των υποθέσεων : μάχιμοι και θεωρητικοί. Στο βιβλίο γίνεται αναφορά τόσο για το αίολο μιας ανάλογης διάκρισης όσο και για τη μικρή αξία της εμπειρίας, (τουλάχιστον για τον χώρο του ποινικού δικαίου), την οποία όλοι επικαλούνται.
5. Η αγορά, καμία αγορά και ποτέ, δεν μπορεί να κρίνει το σύνολο της ικανότητας ενός επιστήμονα, (ούτε φυσικά καμία αγορά είναι εντελώς αυτό-ρυθμιζόμενη). Αυτό που αναζητούν οι σύγχρονες κοινωνίες –σε υλοποίηση της δημοκρατίας- είναι η αντικειμενικότητα. Η θέσπιση δηλ. κριτηρίων περιορισμού του υποκειμενισμού, της συναλλαγής, της διαφθοράς και της αντιπαραγωγικής και αναξιόπιστης λειτουργίας των θεσμών. Θυμηθείτε τι λέμε και τι γράφουμε, (και ορθά), για την (αν)αξιοπιστία πολλών δικαστικών αποφάσεων. Για τους άλλους βλέπουμε τι πρέπει να γίνει για εμάς τους ίδιους αρνούμαστε. Έχει ο Θεός υποθέτω…
6. Ότι στην αγορά είναι υπαρκτό το φαινόμενο, (ένεκα και μόνον της πολιτικής διαφθοράς), επονομαζόμενες ως μεγάλες υποθέσεις να πηγαίνουν σε συγκεκριμένα δικηγορικά γραφεία είναι γεγονός. Ότι, όμως, η δια βίου μάθηση και οι εξετάσεις, η πιστοποίηση εξειδίκευσης μεγάλου αριθμού δικηγόρων θα ενισχύσει γνωστά δικηγορικά γραφεία αποτελεί παραλογισμό. Το αντίθετο θα συμβεί. Ο μη έχων μοίρα στον επαγγελματικό ήλιο τι αναμένει καθόν χρόνον επαφίεται στην αγορά, στην πείρα, στην κρίση του Θεού κλπ;
7. Συνεχής επιμόρφωση σημαίνει συστηματική παρακολούθηση των εξελίξεων. Ο ενημερωμένος δικηγόρος αφενός μεν είναι αξιοπρεπής και τυγχάνει αναγνώρισης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επαγγελματική του επιβίωση αφετέρου δε ανταποκρίνεται στο καθήκον του με τον καλύτερο τρόπο. Συμπράττων λειτουργός όταν εξυπηρετεί, (χωρίς να γνωρίζει το πλαίσιο λειτουργίας λόγω απουσίας γνώσεων), αλλά εν ταυτώ «αγοραίος» τύπος όταν καλείται να αποκτήσει τις γνώσεις;
8. Ειδικά στην Ελλάδα όπου η ανασφάλεια δικαίου αποτελεί πλέον ενδημικό σύμπτωμα η συνεχής, αντικειμενικά ελέγξιμη πιστοποίηση παρακολούθησης των επιστημονικών εξελίξεων αποτελεί αναγκαιότητα. Μόνη η επίκληση της αγοράς αποτελεί ευτελή δικαιολόγηση της αποχής από την ενημέρωση.
Ερώτηση: Διακρίνετε σήμερα από τη νέα γενιά δικηγόρων που ασχολούνται με το ποινικό δίκαιο κάποιους που θα ξεχωρίσουν τα επόμενα χρόνια;
Απάντηση:
Συναδέλφους με εκ φύσεως δυνατότητες συναντώ πολλούς. Συναδέλφους με ικανότητες, απόρροια συστηματικής εργασίας, μελέτης, οργάνωσης, κλπ. δυστυχώς όχι. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα : σε όλα τα σεμινάρια από το 2000 και εντεύθεν προτρέπω όλους τους νεότερους να καταθέτουν γραπτή την αγόρευση τους. Μέχρι σήμερα 20 έτη μετά, έχω δει μόνον έναν να το πράττει. Η εποχή παρασύρει πολλούς νεότερους συναδέλφους να βλέπουν τη δικηγορία ως εφαλτήριο για άλλα πεδία. Συνυπολογιζομένου του γεγονότος ότι ο μέσος Νεοέλλην έχει τεράστια απωθημένα κύρους γίνεται κατανοητό το πρόβλημα. Η εικόνα, (=η βιτρίνα), βοηθά τα μέγιστα αλλά δεν αρκεί αν δεν υπάρχει ουσία, (=εμπόρευμα). Κατά πάσα περίπτωση έχω υπόψη μου ορισμένους ταλαντούχους νεότερους συναδέλφους οι οποίοι εκτιμώ ότι θα διαπρέψουν και νομίζω είναι γνωστοί σε όλους μας. Το βέβαιον είναι ότι θα υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι, όμως, χάνονται μέσα στο αδηφάγο, ισοπεδωτικό μέγεθος του υπερ-πληθωρισμού των δικηγόρων.
Ερώτηση: Προτρέπετε τους νέους δικηγόρους να εξειδικευτούν σε κάποιον τομέα δικαίου; Και ειδικότερα στο ποινικό δίκαιο;
Απάντηση:
Εννοείται ότι η εξειδίκευση αποτελεί παράγοντα μεγαλύτερης απόδοσης και βοηθά σε κάθε επίπεδο τον δικηγόρο. Η νομική επιστήμη, όπως και κάθε άλλη, είναι χαώδης. Η εστίαση σε ένα τομέα συμβάλλει στην παροχή πλέον αξιόπιστων υπηρεσιών, (αυτό το οποίο συμβαίνει στον ιατρικό χώρο θα πρέπει να ισχύει σε κάθε επιστημονικό τομέα). Ακόμη, όμως, και ο δικηγόρος της επονομαζόμενης γενικής δικηγορίας, (ίσως ο ήρωας της όλης ιστορίας), οφείλει να πιστοποιείται ως προς την παρακολούθηση των βασικών επιστημονικών εξελίξεων, έτσι ώστε να μην υπολείπεται. Άλλωστε, η γενική δικηγορία, καλύπτει σε σημαντικό βαθμό τις βασικές ανάγκες του μέσου πελάτη. Κατά συνέπεια θα πρότεινα την κατά προτεραιότητα συνεχή επιμόρφωση των δικηγόρων γενικής δικηγορίας.
Ερώτηση: Τι χαρακτηριστικά πιστεύετε πρέπει να έχει κάποιος δικηγόρος που θέλει να ασχοληθεί με το ποινικό δίκαιο;
Απάντηση:
Ότι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ο δικηγόρος τόσο της γενικής δικηγορίας όσο κάθε ειδικότερου επιστημονικού πεδίου: να έχει «χημεία» με το συγκεκριμένο αντικείμενο, να κατανοεί την ανθρώπινη φύση, να είναι ασφαλής με τον εαυτό του έτσι ώστε να διαχέει ασφάλεια και στον εντολέα του, να εστιάζει, κατά βάση, μόνον στο επάγγελμα, να έχει διαρκή «αγωνία» για τα τεκταινόμενα στην επιστήμη, να φροντίζει για τη συνεχή επιμόρφωση του, να είναι απόλυτα οργανωμένος σε κάθε τομέα, (βλ. επόμενο ερώτημα), και να μελετά.
Ερώτηση: Αφιερώνετε το βιβλίο σας «στον ανώνυμο, ευπρεπή, καθημερινά αγωνιζόμενο Δικηγόρο». Ειδικά, δε, σήμερα ο δικηγόρος αγωνίζεται σε πολλά επίπεδα και υπό πρωτόγνωρες συνθήκες. Τι θα του λέγατε; Πως θα τον συμβουλεύατε να αντέξει στις συνθήκες που βιώνουμε;
Τέλος, τα πρότυπα και τα καλά παραδείγματα στις ημέρες μας λείπουν. Και αν υπάρχουν, δεν προβάλλονται. Τι θα λέγατε σε ένα νέο δικηγόρο που ξεκινάει τώρα την πορεία του;
Απάντηση:
1. Επειδή πλέον η δικηγορία έχει τεράστιες απαιτήσεις, (και το γενικότερο περιβάλλον είναι λίαν επιβαρυμένο λόγω της οικονομίας, της πανδημίας κλπ), η κατά μόνας άσκηση δικηγορίας εξαντλεί βιολογικά, συναισθηματικά και οικονομικά τον μέσο δικηγόρο. Η ακραία ατομικότητα αποτελεί δηλ. εμπόδιο στην άσκηση ενός επαγγέλματος, καθόν χρόνον η συλλογικότητα αποτελεί το sine qua non κάθε κοινωνικού ιστού. Η ατομική πορεία στον επαγγελματικό τομέα έχει εξ΄ ορισμού περιορισμένο ορίζοντα επιτυχίας. Μόνον μέσω συνεργατικών σχημάτων υπάρχει προοπτική επιβίωσης, (στο οποίο σχήμα κάλλιστα εις έκαστος εκ των συναδέλφων θα υπηρετεί και διαφορετικό κλάδο δικαίου).
2. Στοχοθέτηση τόσο σε επιστημονικό όσο και σε επαγγελματικό πεδίο. Ποιες υπηρεσίες, σε ποιους και με τι όρους παρέχουμε.
3. Απόλυτη οργάνωση. Ψυχολογική πρωτίστως και στη συνέχεια χρόνου και γραφείου, έτσι ώστε ο νέος συνάδελφος να εργάζεται υπό καθεστώς σχετικής ασφάλειας. Η διαχείριση του χρόνου, (στην πραγματικότητα διαχείριση ζωής), είναι εργαλείο για τον δικηγόρο. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των επιτυχημένων ανθρώπων είναι η άριστη εκμετάλλευση του χρόνου τους.
4. Απαιτείται ο δικηγόρος πλέον να είναι και manager. Να οργανώνει και να συντονίζει συνεργάτες, πελάτες, ραντεβού, χρόνο-προθεσμίες, δικαστήρια, εξωτερικές εργασίες, χωρίς να αδικεί, χωρίς να προκαλεί εσωτερικές έριδες, χωρίς να επιβαρύνει κάποιον συνεργάτη περισσότερο των άλλων, να συνδυάζει, να καταγράφει, κλπ. Πρέπει, συνάμα να επιβραβεύει, να δίνει κίνητρα, κατευθύνσεις, να υποδεικνύει νοοτροπία, να ωθεί στη δημιουργία, να πείθει εαυτόν και αλλήλους, να υποστηρίζει.
5. (απόσπασμα από το βιβλίο μου Δικηγόρος παρ΄ Αρείω Πάγω), *«Ή μελετάς, αγωνίζεσαι, αναζητάς, ψάχνεις, προσπαθείς ή διαπλέκεσαι ή επιλέγεις τακτική νυφοπάζαρου πίνοντας, καθημερινά και μονίμως, καφέ στο DACAPO, στον πεζόδρομο της Μηλιώνη ή στη ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, και τρώγοντας, επί μονίμου βάσεως, στο 17,18,19 κλπ. Να σε δουν και να τους δεις. Η διάσταση του κοσμικού. Να νιώσεις, όμως, τι; Εφήμερα, φτηνά, αισθήματα αναγνώρισης; Και αύριο τα ίδια; Ματαιόδοξη προοπτική. Ή μήπως ξέρετε κανέναν, πραγματικά, μεγαλο-δικηγόρο, (με την όποια έννοια θέλετε του «μεγάλο…»), είτε να σέρνεται ψάχνοντας θέση στον ήλιο της «πλατείας» είτε να αναδείχθηκε από τα τραπεζάκια του εκεί πεζόδρομου;» *
6. Ως δικηγόρος επιτυγχάνει όποιος αποδίδει το μέγιστον των ικανοτήτων του σε βάθος χρόνου. Άρα απαιτείται πλήρης ένταση εργασίας και δυνατότητα επίδειξης της αυτής έντασης επί μακρόν, (διάρκεια). Αυτό απαιτεί καλή φυσική κατάσταση και ψυχική ηρεμία. Όποια και αν είναι τα βιοτικά προβλήματα.
7. Χρειάζεται αχαλίνωτο πάθος για τον σκοπό, για το έργο ή για τον εκάστοτε στόχο και άριστη οργάνωση. Μεράκι και αγάπη για το επάγγελμα. Σύμφωνα με την Αριστοτέλεια λογική : «μάλλον γάρ έκαστα κρίνουσιν και εξακριβούσιν οί μεθ΄ ηδονής ενεργούντες», (οι άνθρωποι κάνουν πολύ καλύτερα αυτά τα οποία τους ευχαριστούν).
8. Σκεφθείτε νέους συναδέλφους να αγορεύουν στον ΑΠ και να τους θαυμάζεις. Δεν θα ήταν αυτό μια τεράστια επιστημονική κατάκτηση, αλλά και μια κατάκτηση της ίδιας της Δημοκρατίας, προς όφελος του απλού Έλληνα πολίτη; Θέλουμε, τελικά, διεκπεραιωτές ή Δικηγόρους, (με Δ κεφαλαίο).
Όταν ενεγράφην ως ασκούμενος στον ΔΣΑ, αναζητούσα τις απαρχές της ποινικής δικηγορίας στη χώρα, όπως αναζητούμε όλοι το γενεαλογικό μας δέντρο. Προσπαθούσα να αντιληφθώ τις προσωπικότητες όσων διαμόρφωναν την πραγματικότητα στα ποινικά δικαστήρια/ακροατήρια, (από την πλευρά του συνηγόρου), και συνάμα να εντοπίσω το μέγεθος του, καλώς εννοούμενου, ανταγωνισμού.
Source/ Author:ethemis.gr
